Upphafið: 1904-1905:
Chelsea var stofnað á krá, The Sunrise Inn Pub, hinum megin við götu Stamford Bridge, Fulham Road, árið 1905. Stamford Bridge var alltaf fyrsta flokks íþróttaleikvangur en eigandi hans, Gus Mears, vildi nýta hann betur og þá undir knattspyrnulið. Hann skoðaði ýmsa möguleika og meðal annars var reynt að leigja hann Fulham FC sem er aðeins lengra niður götuna. Þeir þáðu boðið ekki og því var brugðið á það ráð að stofna alveg nýtt knattspyrnufélag sem skyldi gera eigendurna stolta. MEIRA
Fyrstu „mögru“ árin: 1905-1952: Ekki dróg mikið til tíðinda hjá félaginu fyrstu 50 árin tæp og satt best að segja var það eina að liðið komst í úrslit ensku bikarkeppninnar árið 1915, þar sem það tapaði fyrir Sheffield United í hinum svokallaða Khaki Úrslitaleik sem fékk þetta viðurnefni vegna heimsstyrjaldarinnar sem þá var í gangi og fjölda hermanna sem voru viðstaddir leikinn. Það voru þó fjölmargir öflugir sóknarmenn sem klæddust blárri treyju Chelsea á þessum tíma og áhorfendamet voru sett, svo eitthvað sé nefnt. MEIRA
Ted Drake Tíminn: 1952-1961: Það var ekki fyrr en árið 1952, þegar Ted Drake tók við knattspyrnustjórastöðunni hjá félaginu, að liðið fór að gera alvöru atlögu að titlum og hann endurskipulagði allt félagið frá a til ö. Gamla “lífeyrisþegamerkið” fékk að fjúka og æfingaaðferðir Drakes slógu í gegn hjá leikmönnum sem og góð kaup hans á vinnusömum leikmönnum úr neðri deildum. Þetta bar ávöxt þegar við náðum að vinna okkar fyrsta og eina Englandsmeistaratitil í langan tíma árið 1955. En titillinn var síður en svo unnin með einhverjum glæsibrag eða efnilegu liði. Þeir toppuðu á þessu eina tímabili og svo ekki sögunni meir má segja. Eftir titilsigurinn hætti stjórnin að taka upp veskið og Drake sat uppi með að þurfa að nota 17 ára pjakka í lykilstöður og það tókst svosem ágætlega enda uppgötvaði hann Jimmy Greaves meðal annars á þessum tíma en lykilmenn voru svo seldir einn af öðrum á næstu tímabilum og það var ekki fyrr en Tommy Docherty tók við stjórnartaumunum af ráðþrota Drake sem hjólin fóru að snúast aftur. MEIRA
Demantar Dochertys: 1961-1967: Tommy Docherty var ungur knattspyrnustjóri og var reyndar nýkominn í þjálfaralið Drakes rétt áður en sá síðarnefndi var látinn fara. Hann tók við liðinu tímabundið í 3 mánuði áður en ljóst var að agastjórn hans og stíft þrekprógramm hentaði kornungu liði Chelsea vel og eftir að hann var miskunarlaust búinn að losa sig við eldri leikmennina var Docherty kominn á skrið með lið sitt sem hann kallaði „Demantana“ sína. Meðalaldurinn komst niður í 21 ár og Docherty uppgötvaði marga öfluga unga leikmenn sem áttu eftir að segja til sín í framtíð félagsins. Þar nægir að nefna menn eins og Bonetti, Osgood, Hollins og Terry Venables. Liðið komst þrjú ár í röð í undanúrslit bikarkeppninnar (í þriðju tilraun í úrslit) og vann Deildabikarinn á 5. aldursári þeirrar keppni. Það varð til þess að liðið tók þátt í Evrópukeppni í fyrsta sinn af einhverri alvöru og mættu „Demantarnir“ AC Milan, Roma og fleirum áður en Barcelona slógu strákana út í undanúrslitum. En eins og svo oft áður í sögu Chelsea fóru hlutirnir á verri veg áður en liðið náði að sýna fullkomlega hvað í því bjó. Docherty lenti í útistöðum við leikmenn og stjórnarmenn og var mjög þrjóskur í sinni stöðu. Hann missti traust allra hjá félaginu eftir að hann rak 8 lykilmenn heim eftir að þeir brutu í bága við útgöngubann hans og það varð á endanum til þess að þessi ungi knattspyrnustjóri sagði af sér þegar stutt var á liðið leiktímabilið 1967-1968. MEIRA
Bikarhefðin hafin: 1967-1974: Þegar Dave Sexton tók við liði Chelsea var það í vondum málum og hann þurfti, líkt og Docherty, þegar hann tók við, að taka liðið og endurbyggja það nánast frá grunni. Sexton var þversögn Dochertys, mjög rólegur og yfirvegaður og tók sinn tíma til að byggja upp þéttan og sterkan hóp leikmanna. Hann keypti sáralítið á sínum 7 árum hjá félaginu og lét sér nægja efniviðinn sem kom upp úr unglingastarfinu. Þrátt fyrir að búa yfir hæfileikaríkum leikmönnum sem gátu glatt augað, voru leikmennirnir ekki tilbúnir að sýna sitt „rétta“ andlit í hverri viku og það varð fljótt ljóst að Chelsea var best til þess fallið til að skapa eftirminnilegar minningar í útsláttakeppnum og svo varð að liðið varð bikarmeistari í fyrsta sinn árið 1970 eftir hörkurimmu við Leeds. Elstu menn muna vart annað eins stríð milli tveggja liða og þrjóska Chelsea hafði betur þegar upp var staðið. Árinu síðar var leikurinn endurtekinn gegn öðru hvítklæddu liði, þá í Evrópukeppni bikarhafa gegn Real Madrid, hvorki meira né minna. Aftur tók þetta tvo leiki að klára og var mikið fagnað í Aþenu þegar Chelsea náðu að yfirstíga Spánverjana og vinna sinn fyrsta Evróputitil. En eins og áður hafði gerst hjá Chelsea, náði stjórinn ekki að byggja á þessum árangri og búa liðið nægilega vel til að ráðast aftur á Englandsmeistaratitilinn og stórframkvæmdir á austurstúkunni settu stóran strik í reikininginn fjárhagslega svo að áður en liðið náði að taka næsta skref var Chelsea aftur komið í slæm mál og sagan endurtók sig með það að stjórinn hafði ekki næga stjórn á óstýrilátum glaumgosum innan búningsklefans og tók hann pokann sinn eftir að hafa misst nokkra af bestu leikmönnum í sögu félagsins burt. MEIRA
Algert rótleysi: 1974-1982: Það tók ekkert betra við í þetta sinn. Nú fóru í gang slæmir tímar og fyrir utan örfáar góðar minningar, flestar í bikarkeppnum, þá leit oft út fyrir að félagið væri hreinlega ekki þess virði að bjarga og voru fengnir 7 þjálfarar á 7 árum til að rétta skútuna af. Ekkert virtist duga og áhorfendatölur fóru í sögulegt lágmark ásamt því að bókhaldsfyrirtæki voru að reikna út skuldir félagsins sem virtust óyfirstíganlegar. Það héldu áfram að koma ungir og efnilegir leikmenn í gegnum unglingastarfið og Ray Wilkins gerðist yngsti fyrirliði í sögu Chelsea, aðeins 18 ára, á þessum dimmu tímum. Það verður þó að segjast að einu sinni eða tvisvar á þessum tíma virtist allt stefna í betri tíma en þá tókst stjórninni að klúðra málunum og Brian Mears sagði sambandi fjölskyldu sinnar við félagið frá upphafi upp og hélt á braut. Það var ekki fyrr en Ken, nokkur, Bates, kom inn að rofa tók til en það er næsti kaflin í sögu okkar ástkæra félags. MEIRA
Sofandi risinn vaknar: 1982-1993: Bates fékk alla til að réttlæta tilveru sína hjá félaginu og henti út öllum þeim sem ekki voru að standa sig. Hann keypti félagið á 1 pund til málamynda en var í raun að kaupa skuldir upp á nokkrar milljónir punda svo að næstu árin fóru í það hjá honum að berjast fyrir tilveru félagsins. Á sama tíma voru boltabullur (hooligans) að ná sterkri fótfestu á meðal „stuðningsmanna“ og félagið átti í mestu vandræðum með að sýna fram á það að það ætti heima á meðal þeirra bestu í efstu deild. Þetta voru sannarlega jójó-tímar í sögu félagsins því það fór niður um deild og á sínu allra versta tímabili sögunnar var félagið tveimur stigum frá falli niður í gömlu 3. deildina. Innan þriggja ára var liðið komið í baráttu um UEFA-bikarssæti og svo aftur niður um deild nokkru síðar. Þetta var umrótatími í sögu Chelsea Football Club og þó að hægt sé að álíta þetta svörtu tímana þá eru margir sem horfa hýru auga til þessa tíma einfaldlega vegna þess að þeir gera núverandi velgengnina enn verðmætari. MEIRA
Hoddle leggur grunninn: 1993-1996: Glenn Hoddle tók við liði Chelsea á þeim tíma sem félagið var að losna undan fjárhagsáhyggjunum sem höfðu þjáð það í einhver 20 ár og hann kom einnig inn með mikla reynslu af Evrópuboltanum og sterkar skoðanir um það hvernig ætti að spila knattspyrnu á skemmtilegan máta. En að koma slíkum hugsunum inn hjá leikmönnum í enska boltanum var allt önnur ella en Hoddle hófst tafarlaust handa við að gerbreyta því hvernig Chelsea spilaði knattspyrnu og þessi tími reyndist mjög mikilvægur í sögu Chelsea því hann og Ian Hutchinson gerðu sér grein fyrir því að það var núna eða aldrei sem Chelsea þurfti að tjalda öllu til að koma sér í hóp sterkustu liða Evrópu. FA Bikarúrslit, undanúrslit Evrópukeppni Bikarhafa og önnur undanúrslit í FA Bikarnum og gerbreytt útlit á liðinu var það það sem Hoddle færði Chelsea og hann lagði grunninn að þeim sigrum sem Chelsea átti eftir að fagna á næstu árum. MEIRA